Mijn mooiste natuurbeleving !

Dag bloggertjes,

Ik wil jullie even mijn allermooiste natuurbeleving vertellen omdat ik, zelfs al schrijf ik dit neer, er steeds weer vrolijk van word. Het heeft me enorm geraakt.

In het zesde middelbaar, ging ik op eindejaarsreis naar Madrid (Spanje). De derde of vierde dag stond er namelijk een bergwandeling op de planning. Alle zesde jaars ging 's ochtends op de bus om naar een verdere stad te rijden tot bij de bergen. Eenmaal aangekomen, vertrokken we allemaal met onze rugzak, de berg op. Het eerste deel was niet zo steil en vooral zeer grappig met de vrienden samen. Toen we bovenkwamen aan een bepaald punt, stelden de leerkrachten ons twee keuzes voor. Ofwel deed je een kleine tocht die niet zo steil was, ofwel klom je nog een lange afstand verder waarbij de stukken af en toe wel zeer steil waren.

Ik wou zeer graag de lange bergtocht beleven maar mijn vriendinnen zagen dit niet zitten en kozen voor de korte route. Op dat moment dacht ik diep na omdat ik hun niet in de steek wou laten maar ik wou wel mijn grote bergtocht beleven...

Uiteindelijk besloot ik toch om mijn idee te doen en dus ging ik mee met nog een ander klein groepje, de grote, steile berg op. Op het moment dat we vertrokken, kreeg ik echter twijfels. Ik dacht na en vroeg aan mezelf: "Was ik niet beter meegegaan met mijn vriendinnen?", want ik liep af en toe alleen. Er waren niet veel mensen die de grote tocht beklommen en iedereen liep per twee, drie of in groepjes. Ik kreeg dus spijt en bekeerde tot mezelf. Ik dacht dat ik echt helemaal alleen was maar... ik ondervond dat ik toch een steun naast me had. Er was iemand die me hielp, namelijk God. Ik weet zeker dat hij me op dat moment gemotiveerd had zodat ik mijn tocht kon verder zetten want ik was nu niet meer alleen!

Naarmate de tocht vorderde, werd ik steeds blijer en vrolijker. Ik had een trots gevoel omdat ik blij was met mijn keuze en dat sterkte me! Af en toe praatte er iemand met mij van andere klassen, leerkrachten toonden interesse naar de verdere studies en ik leerde nieuwe mensen kennen. Ik liep af en toe nog alleen maar dat maakte me niet uit want ik voelde me niet meer alleen, dat wist ik zeker. De bergtocht was echt super leuk. Ik kon nadenken over alle zorgen die er toen waren, ik kon bezinnen, ik kon de frisse lucht opsnuiven en ik was zo gelukkig omdat ik mijn doel gerealiseerd had. Ik had de tocht, die ik zo graag wilde, meegemaakt! Dit was echt mijn allermooiste natuurbeleving want ik vond mijn eigen innerlijke rust terug, ik was blij om even alleen te zijn en ik leerde nieuwe mensen kennen.

Op onderstaande foto's kunnen jullie het zicht van bovenaan de top waarnemen. De tocht was soms erg zwaar (bovendien was het ook zeer warm) en ik dacht steeds: "Ik wil niet opgeven, ik kan dit, jij kan dit!" en uiteindelijk was die zware tocht de moeite waard. Het was een prachtig uitzicht. Ik zag een grote stad (die bovenaan zeer klein geworden was), ik zag een prachtig lang meer gevuld met helderblauw water en de grootste rotsblok waar we samen, als groep, op stonden was het mooiste uitzicht ooit!